Görebilmek

Sizin göremediğiniz her şeyi görürüm ben, sizin bilemediğiniz her şeyi bilirim ama üzülerek söylüyorum ki ne sizin gördüklerinizi görebilirim ne de sizin bildiklerinizi bilirim.

O kadar çok şey gördüm ki yoruldum bazen ama anlamadınız.Bazen de o kadar mutluydum ki görmediniz beni.Oysa hayatınızın aşkı olablirdim bana dıştan değilde içten baksaydınız.Bende hatalıyım görüp geçirirken es geçtim bir çok kişiyi adını bile sormadan, istediklerimin peşinden koştum hep onlar sandım ama yanıldım çünkü hiç biri göründüğü gibi değildi. Ne kadar hatalıyım ne kadar da acizim, ben ön yargıların kurbanıyım.Çünkü gözlerimle baktım hep, onlarla beğendim, onlarla eleştirdim,onlarla sildim herkesi hayatımdan ve bir gün onlar kapandığında hayat cümlemin noktası olacaklar, yok olucam sizin gözünüzde tabii göremeyeceksiniz ama ben hep var olucam.Bu mutlu bir yüzde hüznü görememek gibi bir şey, bu her gün önünden geçtiğimiz halde, bu dünyada yaşadığımız halde güzellikleri görememek gibi bir şey.

Bir düşünün neden hayal kurarken gözlerimizi kapatırız? Gözlerimizle o kadar çok gerçek görüyoruz ki, o gerçekler uymuyor bizim hayalimize.Aslında farkında değiliz, hiçbir gerçeği göremeyiz.Tek başımıza yaşamıyoruz bir sürü insan var etrafımızda.Kader denilen bir gerçek, bu gerçek elle tutulur gözle görülür bir şey değil.Birbirimizin yaşantısını etkileyince anlarız bu gerçeği, oturma odanızdaki masayı görürsünüz ama gerçekliğini dokununca anlarsınız.Hayallerinizde de vardır o dokunduğunuz masa hissedersiniz “Evet işte bu gerçek.”.O masayı ben hiç bilmiyorum, hiç görmedim, dokunmadım da ama bildiğim bir masa var sen onu hiç bilmiyorsun, hiç görmedin, dokunmadın da.

Ahmet Haşim der ki “Göz görmek için değil aldanmak içindir.” Ne de çok aldanıyoruz değil mi? Hepimizin gördükleri aynı, farklı olan biziz;bizim gözlerimiz, bizim içimiz.O kadar kaptırmışız ki görünüşlere kendimizi, kişilikleri tanımadan, düşünceleri öğrenmeden o kadar çok sevmişiz ki, o kadar çok insan silmişiz ki hayatımızdan.Yazık bize ne kadar da aldanmışız ne kadar da aldatmışız.Hiç yaşayamamışız yani, hiç var olamamışız.Umutlara hayallere sığınmışız, bizim olan bir dünya yaratmışız.Hiç görememişiz yürekten ve hiç sevememişiz.Kör olmuşuz adeta, ön yargılarla yaşayan körleriz biz.Düşüncelere dokunmuyoruz, o güzel yürekleri göremiyoruz, sevemiyoruz.Gözlerimizdeki perdeleri bir türlü açıp, güneş ışığına dokunamıyoruz.

Perdelerle yaşamayalım artık, gerçek gözlerimizle bakalım hayata, insanlara…Parmak uçlarımızla, rengarenk görünen gözlerimizi kapayarak, yüreklerimizle dokunalım hayata, insanlara, düşüncelere… Kim bilir belki o zaman hepimiz aynı hayali görebiliriz, birbirimizi gerçekten sevebiliriz. Kim bilir belki o zaman gerçekten yaşayabiliriz aldanmadan, aldatmadan.